11_Newton_Regnboginn_og

Ellefta QF-ritgerðin:

Sir Isacc Newton, Regnboginn
og QF-kenningin.

Eftirfarandi fyrirlestur fjallar um leyndardóm innsæis- og sköpunargreindar mannsheilans í ljósi hinnar lítt þekktu sögu Isaacs Newtons hvað við kemur andlegum málefnum.

Er umfjöllun þessi fyrst og fremst gerð með hliðsjón af hinum trúarlegu, andlegu, dulspekilegu og alkemísku viðfangsefnum Newtons en hann hélt þeim leyndum meðan hann lifði.

Það er ekki fyrr en eftir að John Maynard Keynes kaupir megin hluta hinna andlegu skjala Newtons árið 1936, að vitað var um þessa hlið hans og ekki farið að fjalla svo neinu nemur um hana fyrr en í lok tuttugustu aldar.

"Það er grunur minn að tilraunir Newtons hafi alltaf verið gerðar
til staðfestingar þess sem hann þegar vissi,
fremur en til uppgötvunnar nýrra sanninda."

Tilvitnun frá: John Meynard Keynes

Það sem hér kemur fram er samantekt lauslegra þýðinga og stytts efnis úr ýmsum áttum. Þar er helst um að ræða bókmenntagagnrýni eftir I. M. Oderberg um bók Gale E. Christianson sem kom út árið 1984 og bar enska titilinn

IN THE PRESENCE OF THE CREATOR:
ISAAC NEWTON & HIS TIMES

sem á Íslensku væri:

Í NÁVIST SKAPARANS:
ISAAK NEWTON OG SAMTÍMI HANS

Birtist gagnrýnin í SUNRISE MAGAZINE 1986, en það er gefið út af Theosophical University í Pasadena, Californiu. Efni þetta er jafnframt samofið ýmsu öðru frá ævisöguriturum Newtons, prófessor Richard S. Westfall og prófessor Arthur B. Anderson, en hinn síðarnefndi fjallaði verulega um trúarlíf og Biblíuáhuga hans sem beindist einkum að Opinberunnarbókinni.

Hin óþekkta hlið hins mikla snillings, Sir Isaac Newton?

Sir Isaac Newton, hinn nafntogaði náttúruheimspekingur sem fæddist að Woolsthorpe Manor í Lincolnshire 4. janúar 1642, var betur þekktur fyrir hið mikla framlag sitt til vísindalegrar þekkingar mannsins, en fyrir viðleitni sína á hinu trúarlega, dulspekilega og alkemíska sviði og leit hans að hinni „mikilfenglegu uppskrift“ er hann taldi vera kjarna alheims.

Þar til nú á síðustu tímum hafa ævisöguritarar Newtons haft tilhneigingu til að forðast þennan hluta verka hans í þeirri trú að hverskyns þekking á tilvist þeirra kynni að varpa skugga á orðspor þessa stórkostlega vísindamanns.

Ævisöguritararnir hafa því haft tilhneigingu til að forðast hverskyns tilvitnanir í hinn mikla fjársjóð ritverka hans um þetta andlega, dulspekilega og óvísindalega efni, þar sem guðfræðin ein inniheldur 416 ritgerðir.

Fjölskylda Jarlsins af Portsmouth hafði erft eftir stjúp-frænku Newtons, safn vísinda- og annarra ritverka er hann lét eftir sig. Gaf fjölskyldan safnið til Bókasafns Cambridge Háskóla með þeim skilmálum að þeim hluta sem ekki var vísindalegs eðlis yrði skilað.

Sala andlegra, dulspekilegra og óvísindalegra skjala Newtons.

Portsmouth fjölskyldan seldi síðan hinn andlega hluta ritverka Newtons á uppboði árið 1936 þar sem breski hagfræðingurinn, John Maynard Keynes (1883-1946) keypti mikinn hluta þeirra.

Er Keynes mikilla þakka verður fyrir að hafa bjargað þessu efni, en hann var heillaður af innihaldi þess og segir hann meðal annars eftirfarandi um það: „Mig grunar að tilraunir Newtons hafi alltaf verið gerðar til staðfestingar þess sem hann þegar vissi, fremur en til uppgötvunar“.

Keynes efaðist mjög um þá skoðun manna á Newton sem ríkjandi var á átjándu öld og lýsti sér í því að menn töldu hann „hinn fyrsta og mesta vísindamann nútímans; skynsemishyggjumanninn sem kenndi okkur að hugsa með kaldri og litlausri rökhyggju“.

Keynes, sem sjálfur var mjög hæfileikaríkur og skapandi hugsuður, sá Newton sem "síðasta töframanninn, síðasta Babyloníumanninn, Sumerann, hinn síðasta hinna hugumstóru manna sem horfðu út í hinn sjáanlega og vitsmunalega heim með sömu augum og þeir sem hófu að byggja hinar vitsmunalegu erfðir okkar fyrir tæpum 10.000 árum síðan.“

Árið 1930 gaf Carl Gustaf Jung í bók sinn PSYCHOLOGY AND LITERATURE, eftirfarandi snyldar lýsingu á skammtafræði- taugalíffræðilegri virkni hins skapandi raunveruleika heilastarfsemi listamannsins; “Listamaðurinn er ekki einstaklingur sem er gefin frjáls vilji til að þjóna sínum eigin löngunum, heldur er hann einstaklingur sem leyfir listinni að byrta tilgang sinn í gegnum vitund sína. Sem mannvera kann hann að hafa skap, vilja og persónuleg markmið, en sem listamaður er hann 'maður' í æðri skylningi -- hann er ''byrting hinnar sameiginlegu vitundar,' miðlari og kynnir hins ómeðvitaða sálarlífs mannkynsins.” Þessi skylgreining hefur sömu túlkun og gyldissvið fyrir vísindamanninn, hvað við kemur upphafs-innsæði hans í nýrri uppgötvun, eins og fram kemur í lýsingu Alberts Einsteins á hinni upphöfnu andlegu uppgötvunar-reynslu; “Hin fegursta reynsla sem við getum öðlast er hin mistíska. Hún er sú grundvallar tilfinning sem stendur við vöggu allra sannra lista og vísinda.”

Hin kaldhæðnislega mynd er Newton gaf heiminum af sjálfumsér.

William Blake and his Newton

Mynd sú sem Newton gaf heiminum af sér var af áhorfanda sem horfði á alheiminn og það sem í honum var sem ráðgátu; sem leyndardóm sem hægt væri að leysa með því að beita hreinni hugsun á ákveðnar staðreyndir, ákveðna lykla sem faldir væru á hinum ýmsu stöðum í náttúrunni. Mætti sjá náttúruna sem byði hún uppá nokkurskonar fjársjóðsleit náttúruheim- spekinnganna. Þessi mynd var einmitt sú hlið Newtons sem enska ljóðskáldið, dulhyggjuspekingurinn, listmálarinn og myndristulistamaðurinn William Blake (1757-1827), harmaði svo mjög og notaði sem tákn fyrir hin vélræna hugsunarhátt— efnishyggjuna —sem hann sá vaxandi í Englandi; tilbúna að gleypa hin andlegu viðhorf til tilverunnar, sem löng röð fornra heimspekinga hafði aðhyllst. Þar sem Blake hafði ekki vitneskju um hin andlegu skrif Newtons, taldi hann að hið vélræna viðhorf hans til veraldarinnar og alheimsins hefði skilið Guð eftir, hinn innri mann og lífið sjálft. Hann taldi því að Newton hefði sniðgengið öll þau gildi sem gerðu lífið þess virði að lifa því og verður manni spurn; Hvað hefði Blake sagt ef hann hefði fengið að sjá hina duldu hlið heimspeki Newtons?

John Keaths and his Newton

Rómantíska enska ljóðskáldið, John Keats (1795-1821) hélt því fram mjög ungur að Newton hefði "fléttað regnbogann í sundur" með því að skera hann niður í liti þá sem þrístrendingsgler framkallar. Hefði hann með því að skýra samsetningu regnbogans, rænt hann fegurð sinni. „Langt því frá!“ segir hin umdeildi Richard Dawkins; „sundurfléttur Newtons eru lykillinn að stórum hluta nútíma stjarneðlisfræði og hins stórkostlega listræna innsæi geimvísindanna. Áður dulin fyrirbrigði tapa ekki hinni listrænu fegurð sinni við skýringu þeirra því lausnin er oft enn fegurri en upphaflega ráðgátan, þar sem þau birta okkur oft enn grundvallarlegri ráðgátur.“ Með „regnboga fléttu sinni“ sýndi Newton okkur sannleikann um regnbogann, en samkvæmt hinum fleygu einkunarorðum Keats sjálfs; “sannleikur er fegurð og fegurð er sannleikur” (truth is beauty, beauty is truth) þá jafngildir sú birting hreinni fegurð.

Newton hafnaði hugmyndum Descartes um tvöfeldni anda og efnis og leitaði til baka í viðhorf Pythagóríska bræðralagsins þar sem efnisheimurinn var byggður á stærðfræðilegum myndlíkönum eins og rúmfræðinni. Hann skildi vel hugmyndafræði þeirra en hún innihélt meira en bara stærðfræðina eins og til dæmis samræmi hinna fullkomnu himnesku rúmfræðileguforma sem fram kom í hinni Pythagórísku kenningu um tónlist og hljóð.
Fyrir Newton var sú nákvæmni er hann sá í náttúrunni ekki bara tilkomin úr stærðfræði- og eðlisfræðilögmálum sem sköpuðust í tilviljanakenndu ástandi, heldur vísbending um starfsemi víðáttumikilla, alheims-tengdra vitsmuna sem hann kallaði Guð. Var skilgreining hans önnur og meiri en sú sem almennt er lögð í það hugtak í dag.

Í stærðfræði- og vísindavinnu sinni opinberaði Newton vitsmunum okkar tignarlega kennisetningu sem fjallaði um fall eplis eða steins, flóð og fjöru hafsins, brautir plánet-anna og tunglsins, birtingu og firningu halastjarnanna og hreyfingu hins skínandi himinhvolfs stjarnanna. Hin stórkostlegu vitsmunafrek hans þarfnast ekki allsherjar upptalningar hér; en á fyrri hluta þriðja áratugs lífs hans – "anni mirabiles“ kraftaverka árunum – hafði hann þegar fundið grunneindir diffur- eða deildarhluta örsmæðar-reikningsins (1665) og heildar- eða tegurhluta hans ári seinna (1666), en þessu var fylgt eftir með uppfinningu hans á spegilsjónaukanum. Bók hans, PRINCIPIA MATHEMATICA, var gefin út þegar hann var 45 ára (1687), en hún fjallaði meðal annars um alheimsaðdráttaraflið, sem var efni blásið honum í brjóst af athugasemd Jacob Boehme; “aðdráttaraflið er fyrsti eiginleiki náttúrunnar”. Lagði ritverk þetta grunninn að þeirri vísindalegu hugsun sem ríkti fram á tuttugustu öld þegar lögmál hans voru sameinuð hinni enn víðtækari Afstæðiskenningu Einsteins. Annað risa verk hans, OPTICKS (1704) fékkst við eiginleika ljósins þar sem hann stakk upp á því að það samanstæði af öreindum sem sendar væru í allar áttir útfrá ljósgjafanum.

Segja má að vísindin hafi verið trúarbrögð Newtons þar sem hann sá Guð í öllu og var Biblíulestur uppáhalds iðja hans. Hann aðhylltist ekki nein sértök trúarbrögð en hallaðist að Unitarian Church of England sem var bönnuð um tíma. Er það talin ástæða þess að hann afþakkaði stöðu sem rektor Trinity College þar eð að þá hefði hann orðið að taka vígslu í Biskupakirkjunni (Church of England) sem var Trinitarian.

Guðs- og Sköpunar-raunveruleika hugmyndir Newtons.

Það sem ekki hefur verið almennt vitað er að skjalasafn Newtons og bækur þær sem geymdar voru í bókasafni Cambridge Háskóla, innihéldu gífurlegt magn efnis viðkomandi guðfræði, heimspeki, dulspeki og alkemískum fræðum. Áhugi hans á alkemíunni er talinn hafa sprottið af viðleitni hans við að komast að kjarna efna- sambandanna, í leit sinni að hjarta hins upphaflega efnis sem tengingu við hinn guðlega efniskjarna sem alstaðar var nálægur. Þekking Newtons á Biblíunni var jöfnuð af fáum guðfræðingum en hann var sérstaklega vel að sér í frumtexta Kristninnar. Hann túlkaði hina Guðlegu sameiningu alls, sem þá orku er hélt öllu í tilvist og var jafnframt vitsmunir alheimsins, orsakandi öll ferli og fyribrigði. Þykja hugmyndir hans um Guðdóm þann er gegnummettar alheiminn, vera í dag merkilega líkar nútíma hugmyndum margra um Guðs-raunveruleikann, sem upphafs grundvöll allra lífsforma.

Í hugtökum þessum aðhyltist Newton hugtök hins Platónska Cambridge heimspekings, Henry Mores (1614-1687) um rúmið, sem óendanleika þann sem birti öll takmörkuð birtingarform.

Í bók sinni, THE SECRET DOCTRINE (1888) tjáir H. P. Blavatsky (1831-1891), stofnandi Guðspekifélagsins, svipuð hugtök um rúmið sem hina sí frjóu móður alheimsins og allra íbúa hans.


Henry Mores	H. P. Blavatsky

Principia Mathematica Newtons skilgreinir á milli tíma og endalauss tímabils (eilífðar) þar sem hið síðara er vissulega viðfangsefni vísindanna, en jafnframt gegnsýrt andlegum, trúarlegum og dulspekilegum grunntónum, en það var grunnur allrar vísindahugsunar Newtons. Er sú hugsun í dag birt í kröfunni um tenginguna á milli líkana eðlisfræðinnar og áhorfandans; leitin eftir eðlisfræði- og líffræði-skilningi okkar á orsökum hinna andlegu, trúarlegu og dulspekilegu eiginleikum mannsins.

Meðal þeirra andlegu ritgerða og bóka Newtons sem John Maynard Keynes hafði keypt á uppboðinu, var að finna mikið af efni um dulspeki, alkemíu og spádóma Biblíunnar, þar á meðal tuttugu mismunandi útgáfur af Opinberunarbókinni, sem og endurreista útgáfu hins Hebreska texta af gólfplani musterisins í Jerúsalem, sem Newton hafði séð sem "táknmynd fyrir skipulag heimsins." Aðeins ein af bókum Newtons er fjallaði um Biblíulegt efni var gefin út árið 1733, en það var:

OBSERVATIONS UPON THE PROPHECIES OF DANIEL

AND THE APOCALYPSE OF ST. JOHN

á Íslensku myndi þetta vera:

KANNANIR Á SPÁDÓMUM DANIELS OG HEILAGS JÓHANNESAR

Höfðu rannsóknir hans á Daníelsbók byrjað er hann var 12 ára og haldið áfram að hafa sérstakan sess meðal áhugamála hans allt lífið. Ennfremur skrifaði hann um spádóma almennt og tjáði í auðmýkt að hann sjálfur hefði borið mikla lotningu fyrir þeim spádómsorðum er honum hafði verið gefið tækifæri til að lesa. Játaði Newton sig sigraðan hvað Opinberunarbókinni við kom og að hann botnaði hvorki upp né niður í innihaldi hennar. Var það niðurstaða hans að það væri ætlunin að bókin yrði einungis skilin af mjög fáum einstaklingum þar til endalok heimsins færu að nálgast, tími hins æðsta dóms að koma og hið eilífa konungsríki hinna heilögu að byrja að birtast, en þá myndi koma fram á jörðunni fólk er gæti skilið spádóminn.

Hélt Newton því fram í einu guðfræðiriti sínu, Irenicum, að fram hefði komið í tíma-skeiðarannsóknum á sögu Kristindómsins--sem sprottin var af Gyðingdómnum—að upphaflega hefðu “allar þjóðir verið einnar trúar” þar sem “hin tvö höfuð boðorð þessarar frumstæðu trúar hefði verið innilega einföld: að elska Guð og náungann eins og sjálfan sig". Í dag eru margir þeirrar skoðunar að ef hin leyndu áhugamál Newtons hefðu almennt verið þekkt á sautjándu og átjándu öld, hefði nútíminn erft óskýra mynd af trúvillingi. Hefði almenningur fengið þessar upplýsingar hefði það jafnvel geta leitt til þess að hann hefði verið myrtur af trúarofstækismanni.

Okkur hefði vissulega ekki verið gefin sú heildarmynd sem nú ríkir af manninum Newton—erkitýpu hins vísindalega, ofur rökfasta huga sem einungis hafði áhuga fyrir áþreifanlegu efni, einfaldlega vegna þess að ekkert annað var til! Newton kann hinsvegar að hafa tilheyrt hinu sjaldgæfa kyni frjósamra hugsuða er dreifði í hugsana-umhverfi mannkynsins fræjum þeim er skjóta rótum á sínu eigin tímaskeiði þegar kringumstæðurnar eru réttar; það þá í þeim tilgangi að framkalla þýðingamiklar breytingar í mannkyninu.

Newton hélt stól Lucasian Prófessorsins í Stærðfræði í Cambridge Háskóla í 33 ár, en 1699 var hann gerður að “The Master of the Mint” eða forstjóra peningaframleiðslu konungs. Hann var þingmaður Cambridge Háskólans í breska þinginu og kosinn forseti hinnar Konunglegu Bresku Vísindaakademíu (Royal Society); stöðu sem hann hélt í 24 ár. Hann var aðlaður árið 1705, lifði til áttatíu og fimm ára aldurs og var grafinn í Westminster Abbey þar sem Burnet biskup lýsti honum sem þeirri:

"hreinustu sál sem hann hefði nokkru sinni þekkt.”

Árin 2002-3 gerði BLAKEWAY PRODUCTIONS sjónvarpsþátt fyrir BBC og WBGH BOSTON er fallaði um hina mystísku hlið Sir Isaacs, en hann ber titilinn ISAAC NEWTON - REJECTOR OF THE TRINITY BELIEVER IN ONE GOD, eða ISAAC NEWTON - HAFNAÐI HEILAGRI ÞRENNINGU OG TRÚÐI Á EINN GUÐ. Er Sir Isaac þar jafnframt titlaður sem NEWTON, THE DARK HERETIC, eða NEWTON, HIN MYRKVI TRÚVILLINGUR, en hér er átt við að hann sé "trúvillingur" fyrir það eitt að neita að trúa á heilaga þrenningu. Þennan klukkutíma þátt má sjá á Internetinu (má stækka í skjá-stærð) og er að finna undir URL slóðinni:

http://video.google.com/videoplay?docid=930571660745143381

Eftir að skjöl Newtons höfðu verið birt og hin trúarlega, dulspekilega og alkemíska hlið hans kunn, sáu margir hina sterku trúarhneigð hans sem viðurkenningar-stuðning við tilvist guðdómsins af hálfu öflugra vitsmuna. Aðrir sáu Newton með augum efasemdamannsins og sögðu: "hann hugsaði svo mikið að hann brotnaði og varð að blekktum álfa-eltandi ruggludalli". Hvað spurningunum um sálarlíf og innri mann Newtons við kemur þá eru það ekki margir sem gera sér ljóst að hugsana ferli hans verða ekki skilinn og afgerandi mat lagt á þau fyrr enn maðurinn hefur endanlega og afgerandi leyst gátuna um mannsheilann, en enn vantar verulega á að þessi starfsemi sé skilinn til fulls. Er það einkum í kringum starfsemi rúmskynjunar- heilahvelisins þar sem ráðgáturnar eru hvað mestar og þá hvergi eins mikið og í kringum innsæis og sköpunargreindina, en hún er til húsa í þessum hluta heilans. Newston--sem varð strax ljóst að allar "hversvegna" skýringarnar vantaði á "hvernig" skýringar hans um aðdráttarfalið--átti sér þann draum stærstann að leysa gátuna um sköpunina og alheiminn.
Newton, sem frægur var fyrir að vera utan við sig og trúlega föðurímynd hins viðutan prófessors, var í stöðug samtali við "Guð" innra með sér og er því haldið fram hér að "Jamais vu - trúar og sköpunar svið", sem er jafnframt hið "kosmíska og kollektiva svið" heila hans, hafi verið að fullu starfandi og hann hafi því verið í "vitundarsambandi við Guð". Þetta er heilastarfsemi sem almennt er ekki upplifuð af nútíma manninum og því lítill skilningur á henni, en hún lítur öðruvísi út ef hún er skoðuð í tíðaranda Newtons. Er lítill vafi á því að Newton hafi stöðugt veriða að biðja "Guð" um svörin við ráðgátum þeim er hann glímdi við, en að sjálfsögðu gat hann ekki vitað að flestar þeirra voru það sem við þekkjum í dag sem skammtafræðilegs eðlis. Þeir innsæis og sköpunar hæfileikar sem hér er fjallað um eiga alfarið við um frum-uppgötvanir á grundvallar lögmálum náttúrunnar, ekki þær þróunar uppgötvanir sem leiða af þeim.
Hér hefur "Guð", eða "sköpunarraunveruleikinn", svarað honum að miklu leyti í myndrænt-táknrænu formi og því ekki að furða þó að hann hafi verið með þá hugmynd að grunnmynd musterisins í Jerúsalem hafi innihaldið lykilinn að byggingar-leyndardóm sköpunarinnar og efnisheimsins væri að finna í alkemíunni; en hann vann stundum 18 tíma á sólahring í hinum alkemísku tilraunum sínum. Það sem ekki var vitað um skjöl Newtons, bréf og bækur sem geymd voru í Cambridge Háskóla Bókasafninu, var að þau innihéldu ógrini af efni sem fjallaði um guðfræðileg, heimspekileg og alkemísk viðfangsefni. Áhugi hans á alkemíunni er talin stafa frá tilraunum hans til að komast að kjarna frumefnanna, þar sem aftur-á-móti humyndir hans um samsetningu málmanna og annara atóma, sem og breytingu einhvers þeirra í annað efni byrtir okkur leit hans að kjarna hin upphaflega efnis, "frum efnis", sem tengingu við hin allstaðar viðstadda guðlega kjarna. Sú alkemía sem svo byrtir okkur svörin um samsetningu efnishluta alheimsins, kemur ekki fram fyrr en 300 árum eftir þessa áköfu leit Newtons, þegar Herr Professor Max Karl Ernest Ludwig Planck þann 14. desember árið 1900 kynnir hinu Konunglega Þýska Vísindafélagi hugmyndir sínar um "skammta-samsetningu" orkunnur. Í dag má sjá Skammtafræðina sem "Lapis Philosophorium" eða "Alkemíu" nútímans og leitinna að Sameingar Kenninguni um Allt sem "Grunnmynd Musterisins í Jerúsalem" nútímans.

Newton hefur því mjög trúlega verið að reyna að þvinga fram innsæi sem á hans dögum er enn langt inn í ókominni framtíð og þarfnast margþættra uppgötvanna áður en mögulegt er að öðlast það og mögulega hefur starfsemi rúmskynjunar-heilahvelisins veriða a gefa honum svör "Guðs", "sköpunarraunveruleikans" eða "alheimsvitundarinnar" án þess að hann hafi skilið þau til fullnustu. Mörgum okkur sem síðan er gefið innsæi í hugsanagang Newtons fyrir 300 árum, er augljóslega ókleift að skilja þær og forsendur þeirra, hvort heldur sem er í ljósi hugarfars samtíma hans eða þeirrar almennt takmörkuðu vísinda þekkingar sem þá var fyrir hendi og var það Newtoni sjálfum þegar ljóst. Hann gekk því þannig um hnútanna að þessi hluti hugsana hans og skrifa þeim viðkomandi kæmist ekki á almanna færi nema að mjög takmörkuðu leyti meðan hann lifði, samanber útgáfa bókarinnar KANNANIR Á SPÁDÓMUM DANIELS OG HEILAGS JÓHANNESAR.

"Ég var sem ungur drengur að leik á sjávarströnd, er finnur öðru hverju sléttari steina eða fegurri skeljar en
það sem við eigum að venjast, á meðan allur hafsjór sannleikans lá óþekktur fyrir fótum mér."

Tilvitnun frá: Sir Isaac Newton

Síðan þau skjöl sem fjallað er um í æviskeiðságripi þessu komust í hendur almennings upp úr miðri tuttugustu öldinni, hefur áhugi fræðimanna og hugsuða á andlegum áhugamálum Newtons, stöðugt farið vaxandi. Er bók Gale E. Christianson frá árinu 1984 einn þeirra ávaxta sem fram hafa komið úr rannsóknum þessum. Hafa margir brotið heilann mjög til skilnings á þessum manni, Newton, sem þegar þótti stórbrotinn mjög áður en kunnugt varð um hin andlegu áhugamál hans. Þykir mönnum Newton ýmist vaxa eða visna við kynni af þessum skjölum, en þeir sem ná því að setja sig inn í tíðaranda og hugarfar það er ríkti á dögum Newtons sjá hann jafnvel sem enn stærra undur og enn stórkostlegri en samtíða og seinnitíða menn höfðu gert sér greinfyrir. Snúum við okkur nú að seinni hluta fyrirlestrarins:

Regnbogafyrirbrigðið í huga Newtons.

"Það eru verkefni sem bíða og það eru verkefni sem taka langann tíma til skilnings; ástæðan er fólgin í því að þau koma með svör við spurningum sem enn hafa ekki verið spurðar; því spurningin kemur oft fram hræðilega löngu eftir að svarið er komið."

Tilvitnun frá: Oscar Wild

Leit Newtons að Uppskrift Alheimsins eða Kenningunni um Allt.

Tillagan um að leit Newtons að “Lapis Philosophorium”, samsvari til leitarinnar að Allsherjar Sameiningar Kenninginni sem innihaldi síðan Kenningin um Allt, eða Uppskrift Alheimsins, útskýrir hinar stöðugu viðræður hans við Guð innra með sjálfum sér, en þetta gaf mynd af honum sem hinum viðutan vísindasnillingi. Þegar hann fór í mötuneyti háskólans, átt hann það til að taka matardisk sinn og fara með hann að borði sínu þar sem hann skildi diskinn eftir með matnum ósnertum og gekk út úr mötuneytinu í þungum þönkum, talandi við sjálfan sig, en það er í samræmi við heilalíkana skýringar QF-kenningar á skapandi ofursnilling. Þetta staðfestir hann óbeint með uppástungu sinni að "Engin stór uppgötvun hefur nokkru sinni verið gerð án þess að gerð sé djörf tilgáta," en hér er "tilgátan" sú hugmynd (idea = in deus) sem kemur í vitund hans frá Jamais vu sköpunar-raunveruleikanum. Er þetta mjög í samræmi við hugmyndir Keynesar um Newton þegar hann sagði: „Mig grunar að tilraunir Newtons hafi alltaf verið gerðar til staðfestingar þess sem hann þegar vissi, fremur en til uppgötvunar“. Newtons snilli innsæi inn í náttúruna kom frá viðræðum hans við skapara náttúrunnar, þar sem hann lagði fram athuganir sínar á náttúrunni í formi spurningar og síðan hætti hann leit sinni að svarinu leggjandi sjálfan sig og svarið í hendur sköpunar-raunveruleikans. Svarið birtist honum síðan þegar hann var ekki að hugsa um það, en það staðfestir þá tillögu að öll svör séu þegar í höfði okkar, spurningin sé bara um aðganginn að þeim. Er það jafnframt lykill að innsæis- og sköpunarhæfileikum Newtons sem þegar voru vaknaðir í vitundalífi áður en hann stóð á hæsta tindi innsæis sins, 24 ára gamall, sem hann síðar lýsir í sínu alkunnu auðmýkt með orðunum; “Hafi ég séð lengra en aðrir þá er það fyrir þær sakir að ég stóð á öxlum risa”, og með þessu auðmýkir sjálfan sig um leið og hann viðurkennir og þakkar með því forvinnu annarra.

Newton á tindinum; "anni mirabiles", kraftverka árið 1666.

Tímabil það sem Newton stendur á tindinum fer í hönd þegar svartidauðinn geisaði í London árin 1664-1667 og Newton, sem þá var 22 til 25 ára nemi í Trinity College Cambridge, leitaði sér skjóls á búgarði sínum, Woolsthorpe Manor í Lincolnshire. Linnti plágunni ekki fyrr en í Lundúna-brunanum mikla 1666.

Þegar hann var kominn til Woolsthorpe Manor var hann kominn í svartadauða-skólafrí og gat því snúið sér að áhugamálum þeim er á hann sóttu hvað mest, en hér kemur einmitt fram að hann hafi þegar verið búinn að “taka við hugmyndum sínum” og hafi einungis verið að gera staðfestingar-tilraunir eins og Keynes lagði til. Þar upp-götvar hann “binomial kennisetninguna”, “fluxation aðferðina”, hin “þrjú lögmál um hreyfingu hlutanna” (tregðulögmálin), ásamt því að ljúka sköpun “smáskammtareikningsins” og gerir þá sína stærstu uppgötvun um; “lögmál aðdráttaraflsins”. Sama árið gerir hann svo hina frægu þrístrendingsglers (prismagler) tilraun sína og staðfestir með henni samsetningareðli hvíts ljóss úr þremur litum og afsannar með því hina svokölluðu “Modification Theory of Light”, eða “Umbreitingar Kenning Ljóssins.”

MINNISVARÐI UM 1666 BRUNA LUNDÚNABORGAR OG WOOLSTHORP MANOR

“Umbreitingar Kenningin” hélt því fram að hið þrístrenda prismagler breytti (modified) einungis birtingu hins jafnskapaða hvíta ljóss þannig að það framkallaði litina. Sýndi tilraun Newtons að ljósið er samansett úr þremur aðgreindum litum sem dreift er með virkni þrístrendingsglersins en væru ekki “skapaðir” með því. Átti það eftir að taka hann 15 ár að fá akademíuna til að samþykkja að þetta væri sannleikurinn í málinu, en áður hafði hann verið ásakaður um að stela hugmyndum frá öðrum og jafnvel um landráð. Var það þáverandi forseti akademíunnar sem barðist sem mest gegn honum.

Hér gefur að líta mynda er sýnir tilraun þá er Newton gerði til að kanna sannleikann í hugmyndum sínum um samsetningur ljósins úr þremur grunn-litum. Fyrir ofan tilraunina eru Venn-mynda rökfræði mengi er sýna samsetningu ljóssins á hverju stigi tilraunarinnar.

Hinn stórkostlegi draumur Newtons og aðferðafræði hans.

Þungamiðja þessarar sögu er sú staðreynd að þegar Newton hafði gert hinar tvær stóru uppgötvanir varðandi aðdráttaraflið og samsetningu ljóssins, var hann orðinn fyrsta og aðal vitnið í leitinni að Kenningunni um allt. Hafi hann gert sér þetta ljóst og jafnframt vonir um að honum tækist að finna með aðferðafræði sinni loka svarið, þó að sá draumur hans hafi ekki komið fram fyrr en eftir dauða hans og birtingu skjalanna. Má lýsa Newton sem gagnteknum af fegurð og einfaldleika uppgötvanna sinna, en að hann hafi jafnframt verið þess meðvitaður að þær voru einungis hvernig uppgötvanir, án þess hversvegna sem til þurfti svo að um allsherjar sameiningarkenningu væri að ræða. Eigi að síður lagði Newton með uppgötvunum þessum hornsteininn að viðleitni nútíma eðlisfræðinga, til að sýna fram á rökræna nauðsyn fyrir tilvist Alheimsins eins og við upplifum hann. Það eru því ekki yfirlýsingar eðlisfræðinganna um framfarir sínar sem er tilgangur þeirra, heldur þessi draumur Newtons, sem var og er, lokatakmark hinna kennilegu eðlisfræðinga nútímans.
Vegvísinn þangað, segja eðlisfræðingarnir, er að finna í fegurð stærðfræðijafna þeirra, en fegurð samkvæmt Shakespeare/Hume hefur með auga áhorfandans að gera. Hinsvegar er hún samkvæmt eðlisfræðinni, fólgin í rökrænum óumbreytileika náttúrunnar.

Þegar nú Newton stóð andspænis því að vera svo nálægt lokatakmarkinu sem raun bar vitni um, þá hafði hann eitt ágæti af mörgum fram um aðra sem kom hér klárlega til skjalanna. Þetta var snilli hans í því að spyrja réttra spurninga. Hér spurði hann hvað það væri í Alheimsrúminu sem léti aðdráttaraflið breiðast samstundis út um allt og hvernig það virkaði á efnismassana. Jöfnur hans sýndu einungis hvernig aðdráttaraflið hegðaði sér en ekki hvað væri á bakvið þann allsráðandi kraft, þó veikur væri. Hin spurningin var ekki síður merkileg, en hún varðaði þá niðurstöðu hans að ljósið væri samansett úr þrem grunn-litum og var spurningin afar einföld; Hvað er það í náttúrunni sem krefst þess að grunn-litirnir séu aðeins þrír? Hvers vegna ekki 2, 5, 7, 12 eða einhver önnur tala?

Það sem svo aftur vakti forvitni hans enn frekar var skýring þess hvers vegna aðallitir þeir sem fram komu í þrístrendings-glerinu (prismaglerinu) voru fjórir eins og í regnboganum; Rauður, Gulur, Grænn og Blár þar sem kunnugt var að ekki var hægt að blanda saman neinum litum og fá fram Rauðan, Gulan eða Bláan og voru þeir því séðir sem grunn-litir náttúrunnar. Græna litinn var hinsvegar hægt að framkalla með því að blanda samann Gulum og Bláum, og því Græna bandið í regnboganum blendibandslitur. Gott og vel! Þetta var allt skiljanlegt, nema hvað Newton við kom þá vaknaði spurningin; hvers vegan er þá ekki að finna Orange blendiband—samskonar og Græna blendibandið--á milli Rauða og Gula bands regnbogans?

Örvarnar þrjár í litunum á myndinni tjá stefnu sveifluvirkni hinna þriggja skammta
bylgna er mynda samsetningu allra efniseinda samkvæmt QF-kenningunni.

Spurningar þessar skutust fram og til baka í vitund Newtons í mörg ár en hann hóf þegar að beita hugsana “gátulausna-aðferð sinni” við þær, en tækni þessi fólst einfaldlega í því að spyrja innri rödd sína—Guð eða Guðs-raunveruleikann--svarsins og vera vakandi fyrir því þegar það svo birtist. Það sem Newton vissi ekki var að þegar hann beindi ljósgeislanum að þrístrendings-glerinu (prismanum) og horfði á grunn-litina þrjá birtast út úr því, þá var hann að framkalla þá einföldustu, en jafnframt grundvallarlegustu skammtafræðitilraun er hugsast getur. Hann kunni að vísu að spyrja réttra spurninga eins og áður kemur fram, en hin fullkomna “gátu-lausnar aðferð” hans brast, því enn vantaði mikla þekkingu til þess að aðferð þessi virkaði. Hér minnumst við þess að í aðferð sinni „leit Newton á náttúruna sem leyndardóm, sem hægt væri að leysa með því að beita hreinni hugsun á ákveðnar staðreyndir, ákveðna dulræna lykla, sem Guð hefði falið á hinum ýmsu stöðum,“ en hér vantaði Newton „ákveðnar staðreyndir“. Þau svör sem Newton fékk voru því sífellt þau sömu; Tíminn er ekki kominn fyrir svörin við spurningum þessum. Tími svaranna er tími endaloka þeirra er spáð er um í Opinberunarbókinni. Það var því ekki að furða þó að Keynes hafi fundið 20 mismunandi útgáfur af Opinberunarbókinni í skjölum Newtons. Það sem hér vantar er að sjálfsögðu uppgötvun skammta-kenningarinnar sem á sér stað á fyrsta ári tuttugustu aldarinnar og sömuleiðis aftstæðiskenningar Einsteins sem kemur fram á því fimmta og fimmtánda.

Það er alsherjarafstæðis-kenning (1915) Einsteins sem kemur með svarið við helming fyrri spurningar Newtons, en enn vantar vísindin lokasvörin til skýringar þess hvað það sé í efninu sem framkallar boga rúmsins og þar með aðdráttaraflið.

Hvað við kemur svo hinni tvíþættu spurningu um virkni þrístrendings-glersins (prismaglersins) og regnbogans, þá stendur vísindaheimurinn þar enn að öllu leiti á gati, nema að nú hefur mannkynið öðlast hina Nýju Eðlisfræði (skammta-kenninguna) þar sem svarið mun að lokum vera að finna. Það sem stöðvar eðlisfræðina í því að finna svar þetta, er sú staðreynd að enn hefur ekki tekist að tengja stærðfræðilega skammta-kenninguna við alsherjar afstæðiskenninguna og situr þar hnífurinn í kúnni hvað við kemur öllum frekari framförum á sviði eðlisfræðinnar í leitinni að hinni endalegu Kenningu um allt með tengingu við áhorfandann sem var jafnframt sá draumur Newtons um „Lapis Philosophorium“ og sem hana bar með sér í leynd.

Svarið við spurningu Newtons um Græna blendibandið í þrístrendings-glerinu (prismanum) og regnboganum er um leið loka svarið við spurningunni um samsetningu allra efniseinda (ekki orku). Slíkt svar fæst ekki án svarsins við spurningunni um tengsl efnis og rúms, sem er þá um leið svarið við ráðgátunni um tengslin milli skammtafræðinnar og alsherjar-afstæðisins og því loka svarið við síðasta hluta ráðgátunnar um aðdráttaraflið. Það svar mun þá vera lykillinn að hinnum langþráða leyndardóm Grunnmynd Musterisins í Jerúsalem í huga Newtons, sem í dag er Alsherjar-sameiningarkenning mannsins, Kenningunni um allt, það er að segja, innihaldi það skipulag DNA-sameindarinnar, Lífið og Vitund Áhorfandans. Það svar mun því skila okkur hinum endanlega leyndardómi regnbogans.

Hið merkilegasta í öllu þessu er Guðs-vitundar spurninga-aðferðafræði Newtons og meðvitund hans um það hvar svörin um Alheiminn og Lífð væri að finna. Hann vissi að svörin var einungis að hafa frá þeirri Guðs-vitund sem innra með manninum bærist. - Newton er því enn að kenna okkur með hinum 280 ára gömlu mystísku skrifum sínum. Spurningin er; kunnum við að skilja þennan hluta visku hans.

"Engin stóruppgötvun hefur verið gerð án hugdjarfrar tilgátu."

Tilvitnun frá: Sir Isaac Newton

HVAÐ HEFUR QF-KENNINGIN AÐ SEGJA UM ALLT ÞETTA;
ÞYKIST HÚN EKKI VERA MEÐ ÖLL SVÖRIN?
HVAÐ SEGIR QF-KENNINGIN UM GRUNNLITI NÁTTÚRUNNAR? HVERS VEGNA ERU ÞEIR BARA ÞRÍR? HVERS VEGNA ER EKKI JAFN BREITT APPELSÍNUGULT (ORANGE) BLENDIBAND OG GRÆNA BLENDIBANDIÐ Í PRISMANUM OG REGNBOGANUM?

QF-L-00	The QF-Letters Introductions
*QF-L-*01	The QF-theory's Alternate Mathematical Solution
*QF-L-*02	The End of Theoretical Physics
*QF-L-03***	Parallel Universes and the Limits of Mathematics
*QF-L-*04	The BBC Riddle of: "God on the Brain"
*QF-L-*05	The Riddles of Déjà vu to the Autism Mysteries
*QF-L-*06	Two Kinds of Hippocampal Volume Loss
*QF-L-*07	After the Genome Article - After the Double Helix
QF-L-08	QF-kenningin og trúarsvið mannsheilans
QF-L-09	QF-kenningin og samkendarsvið mannsheilans
QF-L-10	QF-kenningin og sameining trúar og vísinda
QF-L-11	Newton, regnboginn og QF-kenningin
QF-L-12	The QF-theory and the Double Slit Phenomena
QF-L-13	The Anthropic Principle and the QF-theory
QF-L-14	The Search for Alcoholism and God in our Genes
QF-L-15	"Theory of Everything" Questions Plaguing Physics
QF-L-16	Richard Feynmann's Riddles of Gravity
QF-L-17	The Fine Structure Coupling Constant Riddle
QF-L-18	Interview with the Mysterious Mr. 666
QF-L-19	The Riddle of Nature's Three Fundamental Colours
QF-L-20	The Epilogue